Een terugkerend vrijdags onderdeel van Letselschade.NU is ‘Tien vragen aan…’, waarin een letselschadeprofessional een klein inkijkje geeft in zijn of haar leven en drijfveren. Vandaag is het de beurt aan Franka Tukker (44). Franka is advocaat en mede-eigenaar van LIFe Letselschade Advocaten te Utrecht dat ze op 1 maart 2024 samen met Lyndia Douwes en Ineke Roelandschap heeft opgericht.
Hoe ben je erin gerold?
Ik ben afgestudeerd aan de Universiteit Utrecht in zowel Privaat- als Strafrecht. Mijn scriptie ging destijds al over medische aansprakelijkheid op zowel civiel- als strafrechtelijk vlak, de interesse voor dit rechtsgebied was dus al vroeg aanwezig. Naast mijn studie werkte ik o.a. in een ziekenhuis waardoor mijn aandacht hiernaartoe getrokken werd.
Na mijn studie heb ik eerst een jaar bij een rechtsbijstandverzekeraar gewerkt als juridisch medewerker op de afdeling letselschade. Na dat jaar lonkte toch de advocatuur en ben ik in een algemene praktijk terecht gekomen waar ik dus, naast letselschade zaken, ook zaken deed in o.a. het strafrecht, arbeidsrecht en familierecht. Uiteindelijk wilde ik toch meer terug naar mijn ‘roots’ zodat ik weer volledig aan de slag ging als letselschadeadvocaat.
In maart 2024 heb ik de keuze gemaakt om samen met Lyndia Douwes en Ineke Roelandschap een eigen kantoor te beginnen, LIFe Letselschade Advocaten. Een spannende stap, maar ook een hele leuke nieuwe fase. Volgend jaar ben ik 20 jaar advocaat, misschien heb ik mede hierom wel de stoute schoenen durven aantrekken.
Hoe ziet een normale vrijdag er voor jou uit?
De ochtend begint altijd al vroeg omdat ik mijn kinderen naar school moet brengen. Voorheen was ik om de week op de vrijdag vrij, maar dit is verleden tijd nu beide kinderen op school zitten én ik mijn eigen kantoor heb. Na het ochtendritueel ga ik aan de slag, soms vanuit huis, soms op ons kantoor in Utrecht waar ik vaak net iets te lang in de avond blijf hangen, tot ergernis van de hiervoor genoemde kinderen. Zaterdagochtend is het alweer vroeg dag voor alle sporten en sociale (verplichte) activiteiten.
Wat geeft je de meeste voldoening in je werk?
In de letselschadepraktijk kom ik uiteraard schrijnende situaties tegen die me echt aan het hart gaan. Als het dan lukt om iemand weer in de maatschappij te laten meedraaien, op zijn of haar eigen haalbare niveau, dan geeft dit een goed gevoel. Als letselschadeadvocaat regel je zeker niet ‘alleen’ een zak geld, wat soms wel eens een misverstand lijkt.
Mijn missie is om er voor de cliënt uit te halen wat er in zit en dan bedoel ik tevens qua herstel van het letsel en het weer (gedeeltelijk) oppakken van sociale activiteiten en/of werk. Als het me lukt om mee te helpen een cliënt het leven weer terug te geven, in aangepaste vorm of niet, dan is dit het mooiste compliment om te krijgen.
Ik houd ook van juridisch puzzelen, analytisch denken, dat komt mede een beetje uit mijn ‘strafrechttijd’. Ik neem regelmatig grotere en/of langlopende zaken over. Ondanks dat ik in het begin weleens buikpijn krijg en mezelf afvraag waar ik nu weer aan begonnen ben, is het vervolgens een geweldig gevoel als ook dat soort dossiers weer op de rit komen.
Met welk onderdeel van je werk heb je moeite?
Soms toch wel de heftige situaties waarin ik terecht kom, waarbij ik mij dan vasthoud aan het feit dat ik er ben om iemand bij te staan, te helpen, dus de professionele modus gaat dan wel weer aan, maar met een ‘menselijke touch’. Omdat ik zelf ook het een en ander meegemaakt heb, kan ik mij vaak goed inleven in de cliënt wat een band schept en extra motivatie aan mijn kant oproept. Ik behandel ook overlijdenszaken die evenals de zwaardere letselschades indruk maken.
Vooral de eeuwige BGK-discussie vind ik storend aan mijn werk en het leidt af van het belangrijke werk: mensen helpen. Eigenlijk wil ik er nu ook niet te veel woorden aan wijden, want dit punt is veelvuldig bij andere advocaten in dit forum al een issue geweest.
Waar ben je trots op?
Dit is best een moeilijke vraag, maar als ik erover nadenk is er eigenlijk wel een makkelijk antwoord: mijn gezin. Mijn kinderen en mijn man die het mede mogelijk maken dat ik dit werk kan doen.
Verder ligt het niet zo in mijn aard om dit te schrijven, maar daarnaast mag ik eigenlijk ook wel trots zijn op wat ik op professioneel vlak bereikt heb, ondanks diverse tegenslagen en grote verliezen. Ik heb toch maar mooi met twee andere dames een eigen kantoor uit de grond gestampt. Af en toe denk ik nog wel eens: hoe dan?
Wie was in je loopbaan je belangrijkste leermeester?
Ik heb er denk ik twee, eigenlijk drie als ik ook buiten het vakgebied mag denken.
Wijlen Bert Sturkenboom, mijn voormalig werkgever waar ik advocaat-stagiair werd. Bekend in letselschadeland en voor mij een groot voorbeeld, altijd hulpvaardig en iemand die in de beginfase van mijn carrière vertrouwen in mij uitsprak.
Coen de Koning, tevens voormalig werkgever, wandelende jurisprudentiebundel en sparringpartner binnen mijn vorige kantoor. Ook hij heeft mijn horizon verbreed en heeft mij geholpen het vak nog beter eigen te maken.
Als laatste, maar zeker niet de minste, mijn inmiddels overleden vader: klankbord, hulplijn en inspirator. Met zijn bedrijf ging ik vroeger vaak mee naar beurzen waar ik het klantcontact en het netwerken toch al op jonge leeftijd ontdekt heb. Hij zou mij wel van het starten van een eigen bedrijf hebben proberen af te praten. Altijd al eigenwijs geweest…zullen we maar zeggen.
Wat zou je vandaag veranderen in de letselschadebranche als je kon?
Ik zou het mooi vinden als verzekeraar en belangenbehartiger nog meer samen “voor het slachtoffer gaan staan”.
De laatste, pak hem beet, 10 jaar, is het al een stuk verbeterd maar dit mag nog wat meer. Verzekeraar en belangenbehartiger hebben eigenlijk toch een gezamenlijk doel: het slachtoffer weer zoveel mogelijk terugbrengen in zijn / haar eigen situatie. Dat is een win-winsituatie (ook financieel gunstig voor de verzekeraar) en doen we soms nog te weinig en dat is mijns inziens een gemiste kans.
Wat is je favoriete vrijetijdsbesteding?
Reizen. Het is een cliché maar voordat de kinderen er waren hebben mijn man en ik mooie rondreizen gemaakt. Met het gezin gaan we ook graag op vakantie, vooral Griekenland is in trek maar lekker burgerlijk in een vakantiehuis in Nederland gebeurt ook regelmatig.
Ik houd ook erg van wandelen en tot een aantal jaar geleden was ik veel op het volleybalveld te vinden. Met onze (volleybal)vrienden ondernemen we veel leuke activiteiten. Thuis, na een lange dag, kick ik graag even af met een spannende serie op Netflix.
Van welke muziek hou je?
Tja, ik kom uit het tijdperk Metallica, Guns N’ Roses, Nirvana, Bon Jovi, Live (met een ‘v’ dan). Daar kan ik nog steeds wel blij van worden als het voorbij komt. Inmiddels staat meer de standaard Top 40 aan, maar ‘moet’ ik ook regelmatig naar Nederlandstalige pubermuziek luisteren (al is het niet allemaal even erg gelukkig).
Wat staat er bovenaan je bucketlist?
Ook met de kinderen een gave rondreis maken zodat zij dit kunnen ervaren. Ze komen inmiddels op een leeftijd dat het kan. Wordt het: Sri Lanka, Canada, Thailand of toch Zuid-Afrika? Lastig kiezen…