Een terugkerend vrijdags onderdeel van Letselschade.NU is ‘Tien vragen aan…’, waarin een letselschadeprofessional een klein inkijkje geeft in zijn of haar leven en drijfveren. Vandaag is het de beurt aan Hedi de Leeuw (50). Hedi is senior fysiotherapeut en paramedisch adviseur en werkt als manager kwaliteit & opleiding bij DBC Re-integratie. Ze is bij DBC eveneens verantwoordelijk voor regionaal relatiebeheer.
Hoe ben je erin gerold?
Na enkele omzwervingen in het buitenland als fysiotherapeut ben ik in 1999 gestart bij DBC Nederland. DBC Finland ontwikkelde vanaf 1998 internationale behandelprotocollen o.a. voor WAD problematiek. In Nederland hebben wij die behandelmethodieken passend gemaakt voor cliënten met letselschade. Er ligt nog steeds een grote behoefte aan hulp bij cliënten die geen vooruitgang boeken in de eerstelijns zorg en wel vooruit willen in hun leven. Voor die mensen kunnen wij het verschil maken.
Hoe ziet een normale vrijdag er voor jou uit?
Met Hedi-tijd! Tijd voor goeie koffie, een mooi boek, struinen over de markt, sporten of werken in de tuin. Daarnaast tijd voor mijn drie dochters, voor hun verhalen, om samen te zijn en lekker te koken.
Wat geeft je de meeste voldoening in je werk?
Cliënten helpen bij herstel na een ongeval. Verbindingen maken, nieuwe wegen bewandelen/ontdekken en van betekenis zijn. Iemand mogen ontmoeten en begeleiden in een kwetsbare tijd waar veel gebeurt en waarin de grip (soms) even zoek is. Samen een nieuw perspectief ontdekken en daar een herstelpad voor uitstippelen, waar ruimte is voor een lach en een traan want humor relativeert.
Daarnaast mag ik graag in complexe zaken puzzelen en ‘out of the box’ denken. Waarom blijft het herstel uit en loopt cliënt vast? Waar is de ingang naar herstel? Wat heeft iemand nodig om weer vooruit te komen. Is er goed geluisterd en is cliënt echt gezien?
Met welk onderdeel van je werk heb je moeite?
Mensen die niet eerlijk zijn en verantwoordelijkheden extern neerleggen. Iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen succes, dat komt niet vanzelf.
Daarnaast heb ik heb moeite met de stroperigheid in het verwijsproces. Ik gun cliënten en betrokkenen een vlotte en succesvolle interventie. Hoe langer het duurt hoe meer zorgen, frustraties en kosten erbij komen.
Waar ben je trots op?
Trots dat we al bijna 25 jaar een behandelinterventie bieden die het verschil maakt voor mensen die na een ongeval niet goed functioneren. Dat de twee onderzoeken van de Vrije Universiteit Amsterdam die recent gepubliceerd zijn (zie hier en hier), onderstrepen waar de focus op moet liggen (activatie en goede begeleiding) en dat we dat al jaren zo doen.
Nu bijna 25 jaar aan het werk in deze specifieke branche en ik verveel ik me nog steeds niet. Ik word dagelijks nog geïnspireerd, kan me blijven ontwikkelen en kan mijn kennis delen en doorgeven aan (jongere) professionals. Dat is fijn werken!
Wie was in je loopbaan je belangrijkste leermeester?
Ik heb niet één specifieke leermeester in mijn loopbaan. De mensen die ik mocht behandelen/ begeleiden in hun herstel zijn mijn ‘leermeesters’. Daarbij zijn er wel een aantal professionals in de branche die net zo bevlogen zijn, waar ik veel van leer en die mij scherp houden.
Wat zou je vandaag veranderen in de letselschadebranche als je kon?
Mijn diepste wens is dat we cliënten na een ongeval systemisch benaderen. Dat wil zeggen dat we het hele systeem om hen heen betrekken in het herstel, bijvoorbeeld werkgever en het gezin. Behandelingen zijn nu vaak individueel, lineair opgebouwd, missen context en zijn niet duurzaam genoeg. Het verhaal is niet compleet en dat staat herstel in de weg bij álle betrokkenen bij letsel.
Wat is je favoriete vrijetijdsbesteding?
Mijn vrijdag: lezen, tuinieren, koken, klussen, sporten en ‘scheumen’ in kringloopwinkels.
Van welke kunst hou je?
Kunst in brede vorm (schilderkunst of beeldende kunst). Kunst laat al je zintuigen werken en zet gedachtestromen aan. Het mooiste gevoel is de verwondering; het geeft een nieuwe kijk en een nieuw verhaal. Kunst verveelt nooit, het verbindt en maakt me rijk en nieuwsgierig.
Wat staat er bovenaan je bucketlist?
Vanuit mijn moederhart: mijn dochters begeleiden, hen te helpen groeien en weerbaar genoeg te zijn om hun eigen weg te vinden in deze wereld.
Vanuit werkperspectief: meer aandacht en ruimte maken en bewustzijn vergroten op de systemische benadering bij cliënten en hun naasten.
Vanuit professionele drive: van betekenis zijn voor zowel benadeelde als ook de veroorzaker.
Vanuit persoonlijke drive: meer zelfvoorzienend leven, de moderne heks in mij meer ontplooien en daar ruimte en tijd aan geven.
—