Een terugkerend vrijdags onderdeel van Letselschade.NU is ‘Tien vragen aan…’, waarin een letselschadeprofessional een klein inkijkje geeft in zijn of haar leven en drijfveren. Vandaag is het de beurt aan Sander Brand (51). Sander werkt als zelfstandig schadebehandelaar aan de kant van het slachtoffer. Op dit moment werkt hij als letselschade-expert bij Empato Letselschade.
Hoe ben je erin gerold?
Dat is wel een heel aardig verhaal. Destijds (2001) woonde ik in Leiden, waar ik Nederlands recht studeerde. Ik volgde daar het vak Verkeersaansprakelijkheid dat gegeven werd door een jonge en zeer bevlogen docent: Ton Hartlief. Ik was daar echt super enthousiast over.
Min of meer tegelijkertijd kwam er een belangenbehartiger bij ons thuis, omdat mijn fietsende vriendinnetje door een automobilist aangereden was. Ik meen dat zij aan de verkeerde kant van de weg reed, tegen het verkeer in. Studenten he?! Afijn, ik volgde het gesprek daarover op wat afstand en deed mee aan de discussie toen er gesproken werd over de aansprakelijkheid, eigen schuld, de 50%-regel et cetera. Toen ik de desbetreffende schaderegelaar de deur weer uit liet vroeg hij mij of ik niet wat bij wilde verdienen tijdens het schrijven van mijn scriptie (over de beroepsaansprakelijkheid van de forensisch psychiater). Deze schaderegelaar woonde blijkbaar bij ons om en de hoek, en ik kon twee dagen per week meerijden naar zijn kantoor in Rijswijk. Natuurlijk deed ik dat!
De schaderegelaar bleek de directeur van Europrotector, Richard Tijink. En zo begon ik met het behandelen van wat voertuigschades en het schrijven van juridische adviezen in letselschadedossiers. Een half jaartje later studeerde ik af, en kreeg ik het voorstel om integraal letselschadedossiers voor Europrotector te gaan behandelen.
Hoe ziet een normale vrijdag er voor jou uit?
Vrijdag is voor mij een dag als alle anderen. Hoewel ik dan ook de administratie van Brand Letselschade bijwerk. Ik neem me geregeld voor om een uurtje eerder te stoppen op vrijdag, maar per saldo wordt het vaak iets later. Irritant trekje van mezelf, maar ik begin graag zo schoon mogelijk aan de nieuwe werkweek.
Wat geeft je de meeste voldoening in je werk?
Uiteraard geeft het heel veel voldoening als een slachtoffer blij is met wat je doet, met hoe je hem/ haar geholpen hebt. En met de afwikkeling van de zaak. Toch geeft het mij de meeste voldoening als de vertegenwoordiger van de verzekeraar de door mij uitgestoken hand aanvaart en met ons samenwerkt aan de best mogelijke oplossing voor dat specifieke slachtoffer. Soms veranderen deze schaderegelaars gedurende het proces in halve belangenbehartigers. En dat vind ik eigenlijk prachtig om te zien. De samenwerkers zijn trouwens, toevallig of niet, zelden tot nooit de “ voormalig belangenbehartigers”. Die groep – sorry dat ik jullie allemaal over één kam scheer – vertoont enige vergelijking met ex rokers…
Met welk onderdeel van je werk heb je moeite?
Bijna iedereen noemt hier natuurlijk de BGK-discussie. De Pavlov reflex op de kosten buiten rechte is vooral vermoeiend, vind ik. Maar eerlijk gezegd is dat iets dat uiteindelijk vrijwel altijd opgelost wordt. Wat dat betreft heb ik persoonlijk meer moeite met de halsstarrige en trage handelwijze van AVB-verzekeraars als het gaat om werkgeversaansprakelijkheid. Dat is een deel van ons vakgebied waar nogal eens de strategie van “de langste adem” toegepast wordt. En dat is altijd jammer, totaal onnodig en meestal contraproductief.
Waar ben je trots op?
Dat is een makkelijke vraag. Ik ben echt ongelooflijk trots op mijn beide kinderen. Ondanks de ingewikkelde samenleving, de soms lastige persoonlijke omstandigheden en uiteraard de nodige onzekerheden ontwikkelen zij zich tot prachtige, lieve en slimme jong volwassenen.
Wie was in je loopbaan je belangrijkste leermeester?
Dan noem ik toch weer Richard Tijink, zonder andere mensen tekort te willen doen. Richard is typisch iemand die het letselschade vak gekozen heeft (en mede vormgegeven heeft) om een impact te hebben, het verschil te maken, voor het slachtoffer. Zonder het oogmerk daar zelf stinkend rijk van te worden. Richard keek ook in slechte tijden niet naar zijn bedrijf als een (te) zwaar beladen boot die je sneller van A naar B krijgt door mensen overboord te kieperen. Dat heb ik later in mijn carrière wel anders meegemaakt. Ik heb zijn geweldige voorbeeld altijd geprobeerd toe te passen toen ik zelf als leidinggevende werkte.
Wat zou je vandaag veranderen in de letselschadebranche als je kon?
Er is zoveel dat ik zou willen veranderen. Maar niet alles hoeft vandaag. Als ik nu vrijelijk zou kunnen kiezen dan zou ik behandelaren verplichten om hun telefoon daadwerkelijk op te nemen tijdens kantooruren. Het aantal keren dat ik bel én de behandelaar direct te spreken krijg… bijna nul. Waanzin toch? En terugbellen, ho maar. Notitie van collega lezen, sorry niet gezien. Gekmakend.
Wat is je favoriete vrijetijdsbesteding?
Ik ben vooral een sportfanaat. Eerder keek ik echt bijna alles, en las ik alles. Met het huidige aanbod ben ik daarmee gestopt. Je kan 24/7 sport kijken en daarmee verdwijnt de charme wat. Je moet er ook wel naar toe kunnen leven. Toch neemt het nog steeds een belangrijke plek in, waarbinnen Feyenoord en Formule 1 het belangrijkst zijn. Toch moeten ook die weer wijken voor het sporten van de kinderen. Er is niets mooier dan daar deel vanuit te maken.
Van welke muziek hou je?
Dit is voor mij een moeilijke. Ik vind te veel leuk en weinig geweldig. Als ik dan toch moet kiezen: gevoelige, vaak akoestische, muziek met verstaanbare tekst komt altijd binnen. Daarom hebben theaterconcerten specifiek mijn voorkeur.
Wat staat er bovenaan je bucketlist?
Ik doe niet aan een bucketlist, dat heeft iets fatalistisch in zich. Dus geen bucketlist voor mij, behalve dan dat ik de gelijknamige film van Morgan Freeman en Jack Nicholson (2007) gekeken heb. Over twee terminale patiënten die uit het ziekenhuis ontsnappen om dingen te doen die ze altijd al wilden doen. Als tegenpolen beginnen ze aan de reis, maar gaandeweg worden ze beste vrienden en halen ze nog even alles uit de korte tijd die ze rest. Uit de film haalde ik vooral het respect voor andersdenkenden en vriendschap als belangrijk. En dat past beter bij mij dan een wensenlijst. Ik heb al jong geleerd niets uit te stellen tot morgen, als dat ook vandaag nog kan.
Ik heb nog wel iets afgekeken van mijn oud collega en goede vriend John Peerbolte. Samen met een van je kinderen een unieke lange reis, naar het andere eind van de wereld, maken. Dát lijkt me wel wat! Dus toch nog twee dingen voor op een lijstje 😉