Donderdag 07:30 uur. Ik haal met een slaperig hoofd een grote beker cappuccino voor Anoek en mezelf. Vliegende keep en projectcoördinator Anoek van de Vorst is onze hoop in roerige dagen rondom de verhuizing van ons kantoor. Want roerig is het.
Door Monique Heijst
Zo werd ik dit weekend opgepiept door onze collega Tamara, omdat haar man (net als Tamara zelf goud waard met al zijn sjouwwerk) vast was komen te zitten in de autolift. Geen beweging in te krijgen, wel onheilspellende geluiden. Monteur 1 keek benauwd, en liet al heel snel monteur nr. 2 invliegen. Ook dat mocht niet baten. Collega werd naar huis gebracht door mijn kordate zoon; haar auto moest maar een weekendje logeren in onze parkeergarage. Zondag gaat opnieuw mijn telefoon: het alarm gaat af in ons oude pand. Rondje bellen om ook dit op te lossen. Gelukkig loos alarm. Veel valt er overigens toch niet meer te halen…
D-day
Vandaag komt dan echt de verhuizer om onze spullen tijdelijk naar de opslag te verhuizen. Want – niet ongebruikelijk – sluit de oplevering van ons nieuwe pand nét niet aan op de datum waarop wij dit pand moeten verlaten. Geen paniek, we richten een tijdelijke werkplek in, bij de Balie. Vlak bij ons oude kantoor, zodat de postbode maar een paar deuren verderop de post hoeft af te leveren.
We sluiten een periode af waarin met het interne verhuisteam – samen met onze collega’s – hard is geklust om alles op tijd klaar te krijgen, voordat de verhuizer de inboedel komt ophalen om te verdelen tussen de tijdelijke opslag en opkopers. Een toepasselijke dag om dit blog te schrijven, waar Yvonne mij – altijd even vriendelijk – subtiel aan herinnert. Zij coördineert onze online blogs.
Marie Kondo kijkt stiekem mee
We verhuizen van 900 m2 naar 300 m2 en moesten dus heel rigoureus ‘ontspullen’. (Geen overbodige luxe als je ziet wat allemaal in stoffige hoekjes ligt te wachten op de prullenbak, maar die reis nooit heeft volbracht.) Een collega beschreef grinnikend onze inspanningen om onze collega’s ook op tijd hun privé-spullen mee naar huis te laten nemen (‘anders gooien we het weg’) als ‘licht dwingend’.
We maken bovendien opnieuw een grote digitaliseringsslag, wat consequenties heeft voor ons fysieke archief, dat ook aan een reorganisatie toe is en deels elders zal worden ondergebracht. Dat vergt van iedereen een mentale ommezwaai.
Bedrijfsongelukjes
Urenlang bevinden mijn – dierbare en onverschrokken – collega Merlin en ik ons in de kelder om ook daar schoon schip te maken. Soms met gevaar voor eigen leven, als wij bijvoorbeeld met onze collega Sabine een loodzware afvalbak een heuveltje willen oprijden, waar Sabine een ingenieuze constructie voor verzint. We lopen zelf wat averij op, ondanks de bezorgde waarschuwingen van onze kantoorgenoten. Maar we zijn stronteigenwijs en unstoppable. Om maar niet te spreken van onze collega Ellen die hónderden oude ordners naar de afvalbak vervoert. Lift naar beneden en weer naar boven. En opnieuw. Altijd met een stralende lach. Marie Kondo zou trots op haar zijn.
We maken ook nieuwe vrienden. Op de vuilstort, waar we worden geholpen door een meneer die het maar niets vindt: ‘twee van die vrouwtjes met die zware spullen’. Soms zijn we zo gaar (we appen elkaar inmiddels ook in het holst van de nacht actiepunten) dat Merlin en ik als twee schoolmeisjes huilen van het lachen. Soms niet eens wetende waarom ook alweer precies.
Het nieuwe normaal
Ik kan niet wáchten totdat we overgaan naar onze nieuwe Beerbasis op Prinsengracht 515, vlak in de buurt van – alsof we het er om doen – de Berenstraat. Bojan Dekker heeft dit prachtige pand gevonden, dat helemaal past bij onze nieuwe manier van werken, waarin – deels – thuiswerken sinds de lockdown niet meer weg te denken valt en aan populariteit wint. Hij vond het pittoreske achterhuis aan de Prinsengracht samen met Merijn Hartog (KS Bedrijfsmakelaars), die aan zijn water voelde waar Bojan naar op zoek was.
Bojan heeft vanaf dag één geloofd in dit concept. Geen vaste kamers meer die de helft van de week leeg staan, maar functiegerichte zones waar je verschillende soorten werkzaamheden kunt verrichten. Focusplekken, vergaderruimtes, een gastvrije ontvangstruimte, en dat allemaal ingericht met hergebruikte (vintage) meubels, behang dat doet denken aan de natuur en zorgvuldig uitgekozen kleuren. Hij kijkt terug op een marathon aan bouwvergaderingen met architect Aldo Meijer van Coare, boordevol vernieuwende ideeën.
En toch word ik ook een beetje weemoedig als ik het oude pand langzaam maar zeker leger zie worden. Hier liggen mooie herinneringen aan een tijd op de Weteringschans, met uitzicht op het Rijksmuseum. Mijn eerste werkdag hier, door het poortje onder het Rijks heen fietsend, zal ik niet glad vergeten. Ik heb toen mijn hart verpand aan dit kantoor, en heb intussen een tweede liefde: ons nieuwe pand aan de gracht. Ik ben geen ster in veranderingen, maar dit voelt als een grote stap voorwaarts in een gekke coronatijd, en ik hoop dat we binnenkort weer mét onze collega’s nieuwe herinneringen kunnen maken op onze Beerbasis.
(Bron: Beer advocaten)