Even voorstellen: advocaat mr. John Beer (1952) is een autoriteit op het gebied van medische letselschade. Zijn kantoor (Beer advocaten, in Amsterdam) treedt al vele jaren op als belangenbehartiger van gedupeerden van fouten in de gezondheidszorg. Zo stond John Beer talrijke slachtoffers bij van inferieure hartkleppen, lekkende borstimplantaten en bekkenbodemmatjes.
Bovendien was hij de raadsman van slachtoffers van de legionellaramp in Bovenkarspel, de cafébrand in Volendam, de vuurwerkramp in Enschede, de Turkish Airlines-crash bij Schiphol en de MH17-ramp. Beer is oprichter, en nu erelid, van de Vereniging van advocaten voor slachtoffers van Personenschade (ASP). Hij is de huidige president van de Europese vereniging van letselschadeadvocaten (PEOPIL).
In deze bizarre tijden waarin de hele wereld worstelt met het coronavirus, lijkt al het andere naar de achtergrond te worden gedrukt. Maar natuurlijk zijn er mensen die al voor de huidige crisis in grote moeilijkheden verkeerden en voor wie het coronagevaar er nog eens bij komt.
Een schrijnend voorbeeld is dat van mevrouw Zaanstra die in december 2017 op 79-jarige leeftijd thuis ten val kwam en met een gebroken ruggenwervel naar het ziekenhuis werd gebracht. Tot dat moment waren zij en haar echtgenoot volledig gezond en woonden zij zelfstandig. In het ziekenhuis werd zij niet goed behandeld. De medische fouten hebben er toe geleid dat zij uiteindelijk een dwarslaesie opliep, op een rolstoel is aangewezen en met haar echtgenoot naar een rolstoelgeschikte woning moest verhuizen. Hierdoor wordt forse schade geleden.
Botfragment
Het verhaal is vreselijk. Op de bij mevrouw Zaanstra bij opname gemaakte röntgenfoto was zichtbaar dat de breuk ertoe had geleid dat een botfragment in het wervelkanaal stak. Zij werd niet geopereerd en er werd onvoldoende naar haar gekeken. Zij kreeg het advies om flink te oefenen. Ze verging van de pijn maar hoorde dat ze moest doorzetten. Er werd niet naar de ongeruste familie geluisterd. Zo werd haar ruggenmerg door de uitstekende botpunt toenemend beschadigd totdat de dwarslaesie optrad en ze niet meer kon lopen. In feite heeft zij zichzelf zo een dwarslaesie geoefend.
In november 2018 werd het ziekenhuis namens haar aansprakelijk gesteld. Daarna volgde een uiterst traag proces met het ziekenhuis en diens verzekeraar. Met de mond werd beleden dat de leeftijd van mevrouw reden was om de behandeling van de zaak met spoed te laten plaatsvinden maar de werkelijkheid was anders. Ook nadat in het ziekenhuis een intern onderzoek had plaatsgevonden waarna de onderzoekscommissie tot vernietigende conclusies kwam.
Het duurde tot 24 mei 2019 voordat de ziekenhuisverzekeraar aansprakelijkheid erkende voor de medische fouten. De verzekeraar stelde voor om een medisch-specialistische expertise te laten plaatsvinden over de vraag of de dwarslaesie voorkomen had kunnen worden als de fouten niet waren gemaakt. Dan volgt een zoektocht naar een geschikte deskundige die bereid is om een expertise te verrichten. Zolang die expertise niet had plaatsgevonden, weigert de verzekeraar aan mevrouw een voorschot van enige omvang te betalen.
Verbaasd
Mevrouw Zaanstra is binnenkort 82 jaar oud. De expertise heeft nog steeds niet kunnen plaatsvinden. Wegens de huidige dreiging van het coronavirus zal dat niet snel kunnen gebeuren. Intussen zit zij al ruim twee jaar in deze situatie zonder dat zij een behoorlijk voorschot heeft ontvangen. Het ziekenhuis, waarmee mevrouw een goed contact had, toonde zich onlangs verbaasd dat de zaak nog niet was afgewikkeld. Mevrouw Zaanstra vraagt zich inmiddels af of er misschien gewacht wordt op haar overlijden.
Het is een oud verhaal. Voor slachtoffers van medische fouten wordt onvoldoende gezorgd. Het afwikkelingsproces met een ziekenhuisverzekeraar is keihard en verloopt erg traag. Ook als slachtoffers 82 jaar oud zijn.
(Bron: Meer over Medisch)