Brendan Detiger (48) viel donderdag uit een hoogwerker en overleed. De Wijchenaar was een bekend gezicht in Maas en Waal, maar bracht vooral ook zijn eigen buurt bij elkaar. Zijn familie vertelt over de fatale dag.
Ester Detiger is donderdagmiddag op haar werk wanneer een collega van haar man belt. Brendan is gevallen en er is een ambulance bij, zegt hij. Ze gaat direct met de auto op weg naar Bijsterhuizen, het bedrijventerrein waar haar echtgenoot één van de drijvende krachten is van Vink Machinery, dat handelt in vrachtwagens, hoogwerkers en eigenlijk alles op wielen. “Onderweg dacht ik maar één ding: ‘Als je verdomme maar leeft als ik aankom’”, zegt Detiger. “Dat heeft hij netjes gedaan.”
Hooguit nog een leven in coma
Maar even later is Brendan Detiger toch dood. De smak die hij maakt vanuit een zojuist verkochte hoogwerker was veel te hard om te overleven. Tenminste, om te overleven zoals Brendan zou willen. Terwijl ambulancepersoneel zich over haar echtgenoot bekommert, ziet en hoort verpleegkundige Ester aan alles dat er voor Brendan hooguit nog een leven in coma in zit. En dát was wel het láátste wat hij zou willen, weet ze. “We hadden het een paar weken geleden in ons gezin toevallig veel over de dood gehad”, vertelt Ester. “We wisten welk gedicht hij op zijn rouwkaart zou willen, en dat het schilderij hier aan de muur voorop moest. En Ode aan het leven van Diggy Dex zou hij als muziek gaaf vinden, zei hij. Die tekst past ook precies bij hem.”
Even later stierf haar man
En, oh ja: als een leven als kasplantje dreigde, moesten ze het niet in hun hoofd halen hem te reanimeren, zei Brendan. Dus toen Ester merkte dat het ambulancepersoneel daarmee begon, greep ze in. Even later stierf haar man in de nog stilstaande ziekenauto.
Instanties onderzoeken nog wat er precies is gebeurd, maar het komt erop neer dat Detiger de hoogwerker op een trailer reed, zijn evenwicht verloor en uit het bakje viel. En wanneer het nieuws, zoals dat tegenwoordig gaat, zich daarna razendsnel verspreidt, schrikken ongelooflijk veel mensen zich een hoedje. Er was namelijk amper een dag dat hij geen nieuwe contacten legde, en de Wijchenaar was op veel plekken een sociale spil.
Hij kon zo’n beetje alles
In Afferden, waar hij grotendeels opgroeide, was hij als jonge vent de beheerder die in de avonden en weekenden alle zaakjes regelde in dorpshuis De Meent. In Winssen vond je hem de afgelopen jaren als regelaar en barman in dorpshuis De Paulus. Dat vond hij gezellig, maar het waren klussen die je ook echt aan hem kon overlaten. Hij kon zo’n beetje alles, leek het wel.
Voor hij twee jaar geleden bij Vink kwam werken, had hij al meer banen gehad dan je op twee handen kunt tellen. Hij haalde zijn horecapapieren en was, in willekeurige volgorde, onder meer ook nog deejay, groenteman, supermarktmedewerker, kalkzandsteenlijmer, deurenverkoper en vrachtwagenchauffeur.
Wereldjes
Zijn vader was een prater, regelneef en sociaal mens, zegt Tristan Detiger (20), die met zijn moeder en zus Tanisja (19) over Brendan vertelt. “We krijgen nu kaarten van zoveel mensen die we zelf helemaal niet kennen. Mijn vader leefde in ontzettend veel wereldjes, waarin hij veel kennissen had. Hij hield van het leven en wilde altijd voor anderen zorgen en dingen regelen. Dan ging hij op iemands feestje bijvoorbeeld alle drankjes verzorgen, zodat het feestvarken rustig kon kletsen.”
Het regelen en zorgen ging verder. Bij voetbalclub Woezik floot hij het liefst de wedstrijden van de G-teams. Met een grote glimlach juichte hij dan met iedereen mee, of tikte hij sociaal een balletje terug. En dat hij, zoals zijn zoon zegt, kon ‘lullen als Brugman’, hielp hem als presentator van de sinterklaasviering.
Rommelmarkt
Detiger wilde dat mensen elkaar kenden en steunden, zegt zijn vrouw. Zo werd hij de bedenker en aanjager van de rommelmarkt die tussen 2005 en 2018 in zijn wijk Saltshof werd gehouden. Bedoeld om mensen elkaar gewoon te laten ontmoeten en, zonder staangeld of winstoogmerk, hun oude rommel te laten verkopen. “Op een gegeven moment waren er wel 120 kramen”, zegt Ester. “Brendan ritselde sponsors, soep, knakworsten, friet, alles. Hij bouwde een biervat om limonade te tappen, er traden bands op en je kon paardrijden voor vijftig cent. Kinderen oefenden hun dansoptredens in onze tuin en de carport was één grote bar.”
Bij basisschool De Buizerd knapte Detiger het groen op met planten die hij gratis bij tuincentra regelde. De garage thuis bouwde hij om tot een mini-jeugdhonk voor de kinderen en hun vrienden. Die moesten niet op straat hangen, vond hij.
Wie er kwam, kreeg eerst alle regels te horen: geen drugs, geen alcohol. Anders kregen je ouders het te horen. Diezelfde ouders, en de halve buurt trouwens, propten zich met oud en nieuw ook altijd in het honk. Ook het huis bouwde hij zelf uit. De tuin ligt nu open. Dat project was, toen Brendan zijn fatale ongeluk kreeg, volop in uitvoering.
Tank
Dat ongeluk. Niemand heeft er schuld aan, zegt Ester. Vreselijk vindt ze het voor de mensen die het zagen gebeuren. Bij Vink Machinery had hij de leukste baan van zijn leven gekregen, wist Brendan. Hij kon met klanten over de hele wereld praten, lekker verkopen en onderhandelen over alles wat maar wat transporteert. Een helikopter verkocht hij zelfs, en ook nog een tank. De contractverlenging was een formaliteit. ‘Voor eeuwig’, schreef zijn baas/collega op het formulier.
(Bron: AD)