Een terugkerend vrijdags onderdeel van Letselschade.NU is ‘Tien vragen aan…’, waarin een letselschadeprofessional een klein inkijkje geeft in zijn of haar leven en drijfveren. Vandaag is het de beurt aan Nanne Holtrop (44). Als expert personenschade behandelt hij WA-schades op de Caribische eilanden: Curaçao, Aruba en Bonaire met zijn bedrijf Dutch Caribbean Claims Expertise. Daarnaast was Nanne tot voor kort jarenlang behandelaar personenschade bij DEKRA voor de Nederlandse markt. Die werkzaamheden zal hij binnenkort voortzetten voor Crawford & Company.
Hoe ben je erin gerold?
In Nederland heb ik bij Van Doorne in Amsterdam mijn advocaatopleiding afgerond. In 2010 verhuisde ik naar het eiland waar ik in mijn kinderjaren al woonde: Curaçao. Hier zette ik mijn werkzaamheden als advocaat voort. De Zuidas verruilde ik voor een prettiger omgeving. Het leven hier vond (en vind) ik kwalitatief beter, maar inhoudelijk waren de werkzaamheden niet anders. Ik wilde liever meer contact met de Curaçaose mensen en cultuur. Dus niet het faillissement van Lehman Brothers, maar de aanrijding op de hoek. Die wens heb ik uitgesproken. En de kleine eilandgemeenschap werkte in mijn voordeel. Binnen een paar gesprekken verliet ik de advocatuur en werd ik aangenomen als expert letselschade. Na vier jaar werd ik toch nog weer advocaat, voor ik me bij DEKRA Caribbean aansloot. Ik kon mij daar verder ontwikkelen in mijn werkzaamheden als expert personenschade en werkte als tele-expert voor DEKRA voor de Nederlandse markt, op afstand. Vorig jaar is het lokale kantoor gesloten, waarna ik die werkzaamheden onder de vlag van DCCE ben gaan uitvoeren. We maken daarnaast deel uit van het netwerk van Crawford.
Hoe ziet een normale vrijdag er voor jou uit?
De wekker gaat om 5.20 am. In rust zie ik de zon opkomen. Voordat het echt warm wordt, zit ik na een dagelijkse file van 15 minuten op kantoor. In de ochtend doe ik de financieel administratieve taken van mijn bedrijf. Aansluitend heb ik vaak een lunchafspraak. In deze relatief kleine wereld gaat het om persoonlijke contacten. Bij de lunch praat je bij, los je zaken op en breng je elkaar op de hoogte van ontwikkelingen. In de middag bel ik de slachtoffers terug die ik eerder in de week niet te pakken kreeg om te kunnen rapporteren aan de verzekeraars. Verder maak ik een planning voor de komende week. Daarna is er ruimte voor gezelligheid op een strand of met vrienden thuis. Dit is vaak een ontspannener dag dan de andere in de week. In Nederland denkt men dat iedere dag op het strand eindigt of dat we werken van onder een palmboom. Dat is nou ook weer niet het geval.
Wat geeft je de meeste voldoening in je werk?
Het inzichtelijk maken van wat er gebeurt of wat er is gebeurd. Op de eilanden wordt het grootste deel van de slachtoffers niet bijgestaan. Ik schat 90 procent. Dat maakt de functie van mij als expert een beetje dubbel. Strikt genomen treed ik op namens de aansprakelijke verzekeraar, maar ik ben ook een soort gids voor het slachtoffer door dit traject. Het is niet bekend onder de bevolking hoe dit soort gevallen behandeld wordt. Wat is schade, wat is er te vorderen en hoe moet dat? Het slachtoffer denkt weleens dat hij of zij te weinig krijgt, de verzekeraar denkt ook soms dat er te veel wordt betaald. Als ik inzichtelijk kan maken dat het toegekende bedrag rechtvaardig is en waarom, voor verzekeraar en/of slachtoffer, dan maakt mij dat tevreden.
Met welk onderdeel van je werk heb je moeite?
In Nederland is de verzekerde som bij WA-verzekeringen rond de 6 miljoen euro. Bij ons zijn verzekeraars (veel) kleiner en geldt de wet van de grote getallen niet. Op Curaçao wonen 148.000 mensen, er rijden rond de 90.000 auto’s. Omgerekend heeft de verzekeraar daar maximaal een bedrag van EUR 75.000,00 beschikbaar per zaak. Ook voor zwaar en dodelijk letsel. Daarna moet het slachtoffer zich wenden tot de aansprakelijke partij. Het is meer dan eens voorgekomen dat ik binnen een maand zag dat de schade de verzekerde som oversteeg. Dan was mijn advies aan de verzekeringsmaatschappij de verzekerde som te betalen, waarna de zaak werd gesloten. Na die betaling is het bij het slachtoffer nog lang niet klaar. Bovendien is er bij de aansprakelijke partij ook zelden (een deel van) het restant te verhalen. Het feit dat de meest tragische zaken met zo’n beperkt bedrag worden afgewikkeld, met weinig perspectief op meer compensatie, voelt ongemakkelijk.
Waar ben je trots op?
Het voelt een beetje onbescheiden. Er is nog nooit een zaak van mij bij de rechter geëindigd. Dat betekent dat ik altijd zaken in der minne heb kunnen regelen. Het is een balans waarbij aan de ene kant de verzekeraar inziet dat procederen altijd geld en tijd kost, zonder dat er garantie is op een betere uitkomst. Anderzijds is het slachtoffer (en diens naasten) bereid om redelijke voorstellen te accepteren. Dat dit trackrecord ooit nog kan veranderen, weet ik heel goed. Toch ben ik er op dit moment trots op.
Wie was in je loopbaan je belangrijkste leermeester?
Mijn eerste werkgever heeft mij veel bijgebracht in het vak. Verder zijn ook de advocaten en belangenbehartigers er om je scherp te houden. Bij verzekeraars zit er ook een hoop kennis, waardoor veel heb opgestoken. Daarnaast is er zelfstudie. Het is niet precies aan te wijzen waar wie de doorslag gaf. It takes an island to educate an expert.
Wat zou je vandaag veranderen in de letselschadebranche als je kon?
Er is op Curaçao een angstaanjagend groot aantal auto’s dat onverzekerd rondrijdt. Ik kan niet beoordelen of die keuze volgt uit laksheid van de eigenaars, of (verborgen) armoede, of dat het past in de wat mindere belastingmoraal op het eiland. De auto heeft hier een andere status dan in Nederland. Taxi’s zijn duur, openbaar vervoer is beperkt en fietsen is levensgevaarlijk. Toch moet iedereen naar school, werk en de supermarkt. Iedereen heeft wel een soort van auto. Dus ook rammelende, piepende, met soms touw bijeengehouden voertuigen. De WA lijkt dan een luxe. De keerzijde laat zich raden. Wie aangereden wordt door een onverzekerde wagen, kan zich niet melden bij een verzekeraar. Verhalen op de aanrijder zal in zo’n geval ook een moeilijke zaak zijn. Tegen dit soort voorvallen kun je je bij een paar verzekeraars voor een beperkt bedrag verzekeren. De volledige wetgeving voor een Waarborgfonds is er, maar is niet in gebruik!
Wat ik zou veranderen, is dat er gekeurd en gehandhaafd wordt. En dat slechts verzekerden aan het verkeer deelnemen. Verder zou het Waarborgfonds opgestart moeten worden.
Wat is je favoriete vrijetijdsbesteding?
Ik heb een voorliefde voor spreken voor publiek. Ik hou van taal. Dat is via de genen van mijn beide ouders doorgegeven. De eerste keren dat ik ervoer dat ik dit leuk vond, was tijdens mijn studententijd. Toen heb ik veel – vooral onvoorbereid – gesproken. Op Curaçao heb ik er een bedrijf voor opgericht: vanzelfSprekend. Daar hielp ik mensen met speeches, pitches of een TEDtalk. Ook schreef ik een cursus voor mensen die dat juist vooral niet wilden doen, maar toch moesten. Ik heb genoten van het geven van toespraken op verschillende gelegenheden. vanzelfSprekend ligt momenteel wat stil, al heb ik afgelopen zomer met veel plezier mijn zwager mogen trouwen in Malagá. Ik heb alweer plannen om in 2025 een evenement over spreken op Curaçao te plannen.
Van welke kunst hou je?
De kunst van de Colombiaan Fernando Botero. Hij heeft een kenmerkende stijl in schilderkunst en beeldende kunst. Zijn beelden en zijn personages in zijn schilderijen hebben een buitenproportioneel groot lichaam, terwijl de ledematen en de hoofden op gewone grootte zijn. Het lijken karikaturen, maar het is net anders. Het is een kenmerkende stijl. Tijdens een reis naar Colombia heb ik op een pleintje een echte nep Botero gekocht, die een mooi plaatsje heeft aan de muur.
Wat staat er bovenaan je bucketlist?
Een reis naar Zuid-Afrika is een grote wens. In het Caribisch gebied is er ook veel moois te zien, maar ik ben heel erg benieuwd naar de mooie natuur en de beesten in Zuid-Afrika. Er zijn zoveel mensen die hier met veel liefde en bewondering over spreken, dat ik geïnteresseerd ben geworden. Eerlijk gezegd moet ik wel zeggen dat ik nog niet ben begonnen met sparen en ik geloof wel dat het een vrij kostbare reis is. Iets om van te dromen.