Vier vers aangeplante vlinderstruikjes vormen het hart van de nieuwe herdenkplek van de Korenaer. Het tuintje ligt schuin voor de ingang van de basisschool die precies een jaar geleden vier leerlingen verloor door het ongeluk op het spoor in Oss. Op de muur naast de ingang staat sinds een dag een regenboog van verf, gemaakt door een van de ouders van de school. Hij kleurde ook de vier metalen vlinders die vandaag op de muur worden gehangen. Dat gebeurt tijdens de eigen herdenking van de Korenaer.
Directeur Peter Janssen verwacht vijfhonderd aanwezigen op de bult, zoals hij de bolling van het schoolplein noemt. “Alle leerlingen, de getroffen ouders, ons team en de kinderen die vorig jaar in groep acht zaten zijn uitgenodigd. We hangen de vlinders op, er zijn toespraakjes van kinderen en ik zal zelf wat zeggen. Ook hijsen we voor het eerst onze herdenkingsvlag met daarop een regenboog en vier vlinders. Dat blijven we elk jaar doen, ook als hier over een paar jaar ons nieuwe schoolgebouw staat.”
Groot hart
Aan het eind van de herdenking leggen alle kinderen een steen bij het tuintje waar ze zelf een boodschap op schrijven of tekenen. “Dat is voor ons een mooie afsluiting”, zegt Janssen. De directeur loopt voorbij het tuintje de school in, naar zijn kantoor. Op de vensterbank van zijn werkkamer liggen portretten van de vier kinderen. De rouwkaarten staan erbij. In het midden van de vensterbank ligt een groot hart van hout met hun namen erop: Fleur, Kris en de zusjes Dana en Liva.
De foto’s van de vier stonden eerst in hun klas. “Voor de zomervakantie hebben we ze daar weggehaald. Om te voorkomen dat we straks overal herdenkplekjes hebben in de school”, zegt de directeur. “Dat hebben we ook uitgelegd aan de leerlingen. Als ze de foto’s willen zien, mag dat natuurlijk.” Janssen vertelt zijn verhaal helder als altijd. In zijn kantoor hangen nog de slingers voor zijn veertigjarig jubileum van afgelopen week. Jaren waarin hij nooit een leerling verloor, tot aan het ongeluk met de Stint. Besef: “Toen waren het er ineens vier.”
Hoe het gaat
Hoe het een jaar later gaat met de school? “Goed.” Korte stilte. “Ja, goed. De eerste dagen word je enorm geleefd. Je weet niet waar je in terecht komt. Er zijn geen draaiboeken, je gaat gewoon aan de slag. Je kijkt wat het voor de kinderen, het team en de klassen betekent. Probeert iedereen in de gaten te houden om te zien of mensen hulp nodig hebben.” Voor de grootse herdenking in het theater sloot de school de eerste periode van rouw zelf af door een spontaan samenzijn op de bult. Er klonken toespraakjes, kinderen krijtten hun gevoelens op het schoolplein en leerkrachten lieten ballonnen op.
Het meisje dat het ongeluk overleefde maar twee zusjes verloor, keerde eind december terug in groep acht. Ze volgde een deel van de lessen en werkte op andere dagen elders aan haar fysieke herstel. “Er is gezocht naar mogelijkheden om haar aan alles mee te laten doen. Ze had ook een rol in de afscheidsmusical van groep acht. Stond ze daar gewoon ook met haar krukken op het podium. Even zitten als het te zwaar werd. Dat zijn van die momenten dat de rillingen over je rug lopen. Je ziet een kind dat het heeft gered en ermee verder moet. Ook met het verlies van haar zusjes. Dat is pittig. De vader van het betreffende gezin heeft nog gesproken na afloop van de musical. Je hebt een andere avond dan normaal bij het afscheid van groep acht.”
Afscheid
Ook het afscheid van de betreffende ouders viel hem zwaarder dan anders, zegt Janssen. “Zij hadden behalve hun oudste dochter twee meisjes van vier en acht. Normaal gesproken hadden we ze in principe nog acht jaar hier op school gehad, maar nu namen ze al afscheid. Heftig.” Het eind van het schooljaar was sowieso pittig. De leerkrachten leefden meer dan anders toe naar de grote vakantie. “Je ziet dan toch de impact. De vermoeidheid na zo’n jaar. Ik ben zelf nog nooit zo blij geweest dat na de vakantie iedereen weer heelhuids terug kwam op school. Het zijn van die dingen waar je nu veel meer bij stilstaat.”
Het begin van het schooljaar op de Korenaer stond met elke dag meer in het teken van de twintigste september. Van het ongeluk, van een jaar later, van de herdenking. Het moment dat de leerkrachten de struiken plantten in het tuintje fladderde er al een vlinder rond. Het zijn van die spontane en bijzondere momenten waar de school er inmiddels veel van heeft. Janssen: “Die tuin, dat wordt ons plekje. De herdenking kan volgend jaar weer anders zijn, maar we blijven er elk jaar bij stilstaan.”