Roald Poortmans viel van een instortend balkon, elf meter naar beneden. In de herfst van dit jaar verschijnt het boek van de oud-Apeldoorner waarin hij terugkijkt op die bizarre dag in oktober 1981, toen dit verschrikkelijk ongeluk hem op het Stationsplein overkwam.
‘Dat weet ik niet’ is de titel van het boek van Poortmans. De inwoner van Hillegom lag een kleine vier decennia geleden bijna drie weken in coma na de val. “Door het schrijven van nu werk ik de emoties en frustraties van toen weg.”
Wonder
We gaan terug naar het najaar van 1981 toen de gesprekspartner 28 jaar jong was. “Ik kwam terug van het voetballen”, vertelt de nu 66-jarige. “Ik zou helpen met een verhuizing van een kennis en moest een dressoir wegtakelen. Toen ging het helemaal mis.” Een deel van de balustrade én het balkon brak af en dat kwam op Poortmans terecht. “Daardoor viel ik ook nog eens elf meter naar beneden”, vervolgt de pensionado. “Het is een wonder dat ik het overleefd heb, ik lag bijna drie weken in coma en het was voor mij een oorlog om in leven te blijven. Ik heb geknokt maar het is gelukt.”
Een ander mirakel was dat Poortmans er geen blijvende schade aan overgehouden heeft. “Maar het heeft wel even geduurd voordat ik de ‘oude’ was hoor. Ik moest alles opnieuw leren, van praten tot aan lopen en van klokkijken tot aan het opnieuw ondervinden van evenwicht. Och, och, wat een gevecht was dat allemaal voor mij.”
Schadeclaim
Belangrijke kwestie was natuurlijk ook of er een schuldige aan was te wijzen. “Feit is dat de boel slecht onderhouden was. Er kwam ook een zeer diepgravend onderzoek naar het ongeval en ik ging samen met advocatenkantoor Van Vliet & Van Leijden natuurlijk op zoek naar een schadeclaim.” Dat bleek nog heel wat voeten in de aarde te hebben. Poortmans is dan ook geenszins tevreden over het bedrag dat uiteindelijk aan hem is uitgekeerd. “Ja, en die schadeclaim in de vorm van een luttel bedrag van 40.000 euro kreeg ik pas kort na het jaar 2000. Die kreeg ik uiteindelijk via de eigenaar van het huis. Vergeleken met alle schade die ik heb geleden, is dat natuurlijk heel erg weinig.”
Kon hij zijn werkzame leven weer oppakken na het ongeluk? “Nou, een hele tijd niet. Ik was altijd actief in de kinderbescherming en was hoog opgeleid, maar werken ging niet. In 1990 heb ik Apeldoorn ook verlaten en heb ik een nieuw leven opgebouwd, in de Randstad, daar waar ik dacht dat er meer werk was. Ik ben een eigen koeriersbedrijf gestart en dat liep gelukkig heel goed. Nu ben ik met pensioen en doe ik alleen maar vrijwilligerswerk en geniet ik samen met mijn vrouw Sanne van mijn dochter in Deventer en mijn acht kleinkinderen.”
En hij legt de laatste hand aan het boek dat in het najaar verschijnt. “Ik schrijf daarmee de frustraties en emoties van destijds van me af en dat voelt prettig. Vlak na de afgelopen jaarwisseling ben ik daarmee begonnen. Ik vind het erg prettig.”
(Bron: De Stentor)