Een doodschop maakt in 2004 een einde aan de sportieve carrière van Niels Kokmeijer. Zijn droom ligt in duigen en hij moet langdurig revalideren. Tegenwoordig zijn Kokmeijer en zijn partner Saskia eigenaar van een aantal webshops in badjassen.
De vliegende tackle landt vol op zijn scheenbeen. Het is 17 december 2004 in de 84ste minuut van de wedstrijd Sparta tegen Go Ahead Eagles als Niels Kokmeijer een gruwelijke schop krijgt van Spartaan Rachid Bouaouzan. Kokmeijer breekt zijn been op meerdere plaatsen, scheurt twee aders en een zenuw. ‘Ik wist direct dat ik nooit meer zou kunnen voetballen.’
En dat terwijl Kokmeijer dan aan de vooravond staat van een tweede bloeiperiode. Hij begint zijn professionele loopbaan in 1998 bij Volendam en verdient daar een transfer naar Heerenveen. Maar hij breekt zijn been en komt bij de Friese club niet aan spelen toe. Kokmeijer doet een stapje terug en wekt via Haarlem en Go Ahead Eagles opnieuw de interesse van eredivisieclubs.
Tot de doodschop bij het Rotterdamse Sparta definitief een einde maakt aan zijn voetbalcarrière. Hij is dan pas 26 jaar oud. ‘Ik werd direct vervoerd naar het Erasmus Medisch Centrum’, zegt Kokmeijer. ‘In totaal moest ik ongeveer zes operaties ondergaan; ik ben de tel een beetje kwijtgeraakt.’
Kokmeijer mag niet vervoerd worden en moet twee maanden in het Rotterdamse ziekenhuis blijven. Aanvankelijk wordt zijn toestand daar alleen maar slechter; het ene drama is nog niet afgerond, of het volgende dient zich alweer aan.
Goed relativeren
‘Ik weet niet of je ooit weer normaal kunt lopen’, zegt de dokter tegen zijn patiënt. En op de zesde dag blijkt dat de doorbloeding in diens rechterbeen door de gescheurde ader onvoldoende is en dat er weefsel afsterft. Het afgestorven vlees moet allemaal worden weggehaald.
Soms huilt Kokmeijer, maar de wanhoop duurt nooit lang. Een sportieve carrière is onmogelijk, dus stelt hij zijn doelen bij en maakt hij plannen voor zijn revalidatie. ‘Dat ging automatisch, daar had ik geen psycholoog voor nodig. Ik was in staat om alles zelf te verwerken en om de feiten zelf op een rijtje te krijgen.’
Kokmeijer kan goed relativeren, mede dankzij zijn brede belangstelling. Voor hij profvoetballer wordt, volgt hij eerst het vwo en studeert daarna een jaar economie en communicatie. En tijdens zijn voetballoopbaan voert hij zelf de contractonderhandelingen en houdt hij zijn financiële zaken in eigen beheer. Alleen sport is voor hem nooit voldoende geweest.
Zonder hulpmiddelen
In het ziekenhuis krijgt Kokmeijer bezoek van Spartaan Rachid Bouaouzan. ‘Ik accepteerde zijn hand,’ zegt Kokmeijer, ‘maar was niet onder de indruk. Het was een ongemakkelijk gesprek dat ik gaande moest houden. Hij was natuurlijk ook nog erg jong.’
De rechter veroordeelt Bouaouzan wegens zware mishandeling tot een voorwaardelijke celstraf van zes maanden. Daarnaast moet hij Kokmeijer een schadevergoeding betalen. Over de hoogte van het bedrag mag Kokmeijer niets zeggen, wel wil hij kwijt dat hij een voorschot van €100.000 ontvangt.
Na twee maanden ziekenhuis volgt revalidatiecentrum Heliomare in Wijk aan Zee. De doktoren geven Kokmeijer een soort brace die zijn voet tijdens het lopen automatisch optilt. Maar hij weigert die te gebruiken. Want wat er ook gebeurt, ooit kan hij weer zonder hulpmiddelen.
Vooruitgang
Kokmeijer oefent elke dag, Kokmeijer boekt elke dag vooruitgang. In het begin is hijaangewezen op een rolstoel, na verloop van tijd heeft hij genoeg aan krukken en anderhalf jaar later loopt hij volledig zelfstandig. Kokmeijer is dan 28 jaar en klaar voor een volgend avontuur.
Dat vindt hij bij eenproductiebureau dat sportprogramma’s maakt voor de Canal+, de Tros en SBS6. Kokmeijer becommentarieert en analyseert voetbalwedstrijden, maar beleeft weinig plezier aan zijn nieuwe bezigheid. De beoordeling van prestaties van anderen is hem te passief. Liever wil hij zelf iets opbouwen.
Strandvoetbal
Meer plezier beleeft Kokmeijer aan strandvoetbal, de sport die hij namens een marketingbureau begeleidt. Hij organiseert toernooien en genereert media-aandacht. ‘Ik kwam in contact met de Nederlandse Beach Soccer Bond en kreeg een uitnodiging om mee te gaan naar het WK in Brazilië. Het stadion was afgeladen vol en ik was verkocht!’
Van het een komt het ander en in 2009 wordt Kokmeijer namens voetbalbond KNVB coach van het Nederlandse team. Kwalificeer je voor het Wereldkampioenschap van 2018, luidt zijn opdracht. Maar het gaat sneller dan gedacht en het team mag al in 2013 naar het WK. Wel wordt de ploeg daar in de eerste ronde uitgeschakeld.
Ondanks de vooruitgang stopt de KNVB in 2014 met beachsoccer. De sport groeit niet snel genoeg en er moet bezuinigd worden. Het contract van Kokmeijer wordt niet verlengd en hij moet op zoek naar een nieuwe activiteit.
Overnames en domeinnamen
Die zoektocht duurt niet lang. Kokmeijer gaat voltijds aan de slag in webshops als Badjas.nl en Badjasparadijs die hij samen met zijn partner Saskia is begonnen. ‘Wij wilden deze nichemarkt veroveren,’ zegt Kokmeijer, ‘eerst alleen in Nederland, maar tegenwoordig ook in een aantal buitenlanden.’
Op internet overleven alleen de grote, weet het stel. Dus worden andere partijen overgenomen en zoveel mogelijk domeinnamen opgekocht. Saskia zet haar spaargeld in, Kokmeijer een deel van de schadevergoeding die hij ontving bij het einde van zijn voetbalcarrière. De opzet slaagt: op drukke dagen worden er inmiddels meer dan driehonderd badjassen verkocht.
‘Het bedrijf draait op volle toeren’, zegt Kokmeijer. ‘Ik ben niet blij met wat me is overkomen, maar wel met hoe het is gelopen. Zonder alle ellende was ik nooit bondscoach geweest en hadden Saskia en ik waarschijnlijk nooit zo’n mooi bedrijf opgebouwd. Het had veel slechter gekund.’
(Bron: FD)