Advocaat Cees van Kreij kende revalidatie-centrum Roessingh, omdat hij er regelmatig kwam om cliënten bij te staan. Nu verblijft hij er zelf. Na een bizar ongeluk, waarbij de Achterhoeker een hoge dwarslaesie opliep. “Je weet niet wat ‘t is, als je het niet meemaakt.”
Een paar keer tijdens het gesprek springt ‘spontaan’ de tv aan in de kamer op de eerste verdieping. Boosdoener is het bedieningskastje op tafel. Het wordt als vanzelf actief. “Wil je de stekker even lostrekken”, is het verzoek aan de verslaggever. In de stilte die volgt, wordt de impact van zijn beperking pijnlijk duidelijk. Cees van Kreij bevestigt wat revaliderende patiënten hem al vertelden toen hij nog slechts zakelijk in het Roessingh kwam. Namelijk dat niet kunnen lopen nog de minst grote handicap is. “Het gemis van de handfunctie is veel erger. Ik realiseer me nu pas wat ik allemaal met mijn handen deed. Bijna alles!”
Uitwijken
Het voert hem terug naar 26 mei 2018, de dag van zijn ongeluk. Cees van Kreij fietst ‘s avonds op z’n mountainbike op een ventweg nabij Winterswijk. Ineens moet hij uitwijken voor een auto van rechts. Hij mist het voertuig, maar komt ongelukkig ten val. De rit eindigt in een droge greppel langs de weg. Niets gebroken. Maar wel een bloeduitstorting in zijn ruggenmerg. Van Kreij voelt bijna direct dat het mis is. “Ik besefte: mijn armen en benen doen niets.”
Om de minuut roept hij om hulp op de stille, donkere weg. Erop vertrouwend dat iemand langs zou komen. Na anderhalf uur passeren een broer en zus op de fiets. Zij bellen 112. Wat volgt is een gevecht voor zijn leven in het ziekenhuis in Enschede. En daarna de vraag: welke functies komen nog terug?
Het zijn er bedroevend weinig, realiseert Cees van Kreij zich sinds hij in het revalidatiecentrum woont. “Alleen mijn hoofd doet het nog. We hopen op nog iets van functieherstel. Maar vooralsnog is dat er niet.” De elektrische rolstoel bedient hij met zijn mond en kin. “De middelste pook is voor- en achteruit. Met rechts zet ik de stoel aan en uit. Met links bedien ik lift en tv”, zegt hij, terwijl hij de handelingen demonstreert.
Met de computer surft hij via oogherkenning op internet. “Maar de mogelijkheden zijn beperkt.” Het frustreert hem. Het liefst zou hij terugkeren naar zijn werk op advocatenbureau JPR in Doetinchem. Maar het is te vroeg om daarover besluiten te nemen. Zijn terugkeer naar huis in april is de eerste hobbel. “Waar mijn vrouw en ik ons leven en wereldbeeld weer vorm moeten geven. Ik ben afhankelijk in alles. Die verpleegkundige die hier net was… Zij gaat deel uitmaken van het team dat mij 24 uur per dag bijstaat. Ik kan niets zelf, heb overal hulp bij nodig.”
Totale impact
Als letselschadeadvocaat kwam Cees van Kreij regelmatig in het revalidatiecentrum om cliënten met een lage dwarslaesie bij te staan. Hij sprak vaak met de arts, fysiotherapeut, ergotherapeut en soms een psycholoog. En maakte daarna de balans op van de letselschade, die hij voor rechters verdedigde. “Het viel me vaak op dat rechters de totale impact slecht begrepen. Je kunt vertellen hoe het is om gekatheteriseerd te worden. Maar als je dat niet kent, snap je het niet.”
Nu is hijzelf de patiënt. Niet uitgesloten is dat hij een letselschadeprocedure start. “Ik weet niet of dat gebeurt. Een collega is bezig met de verzekering om mijn kosten vergoed te krijgen. Dat is de eerste stap. Misschien volgt een tweede.”
Zorgland
De advocaat is anders tegen de zorg aan gaan kijken. Nederland is een fantastisch zorgland. Maar alleen voor gezonde mensen. “Als je zorgbehoevend bent, loop je overal tegenaan. Je moet alles zelf regelen. Voorbeeld is de Wet Maatschappelijke Ondersteuning (WMO). Ambtenaren gaan te vaak uit van het standaardproduct. Terwijl er talloze verschillende liften, matrassen, rolstoelen zijn. Waarbij de één meer passend is dan de andere. Dat moet je allemaal zelf uitzoeken. Niemand adviseert je. Je krijgt geen lijst met rolstoelleveranciers waaruit je je keuze kunt maken bijvoorbeeld.”
Van Kreij is mondig en slim. Maar hij ziet andere voorbeelden. “Daar heb ik mee te doen. Als ik al een boodschap wil uitdragen, dan is dat deze. Laat ambtenaren zich meer verdiepen in maatwerk voor revalidanten.”
Schenking rolstoel
Cees van Kreij is lid van de Rotary Winterswijk, die gistermiddag een speciale rolstoel schonk aan Roessingh. Patiënten kunnen hiermee in het zwembad van het revalidatiecentrum worden getakeld. Dankzij hun gewichtloosheid, ervaren ze opnieuw de beweging van het kunnen lopen.
De rolstoel is tevens een po- en douchestoel. Na het zwemmen, is een transfer naar een andere stoel niet nodig. “Zelf kan ik er geen gebruik van maken, omdat ik niet zelfstandig zit. Ik ga met een brancard het water in. Maar ik ben blij dat anderen, dankzij de Rotary, het hulpmiddel wel gebruiken.”
(Bron: AD)