Huilend vallen ze elkaar in de armen als ze de uitspraak van de Hoge Raad horen. Na 8,5 jaar strijden stelt het hoogste rechtscollege de slachtoffers van het schietdrama in de Ridderhof in Alphen aan den Rijn in het gelijk. ‘Eindelijk gerechtigheid. Eindelijk.’
‘Deze uitspraak is zo ver boven verwachting. Ik had dit nooit durven dromen’, vertelt een geëmotioneerde Bert-Jan van Heijningen. Meer dan acht jaar heeft hij moeten strijden voor een schadevergoeding van de overheid. ‘Het emotioneerde mij gewoon. Dat had ik niet verwacht.’
In 2011 was Bert-Jan de baas van de voormalige videotheek, vlakbij waar Tristan van der Vlis aan het einde van zijn moordpartij zichzelf door het hoofd schoot. Bert-Jan was zelf op vakantie op die bewuste 9 april. ‘Mijn medewerkers stonden in de winkel en hebben het die dag fantastisch gedaan’, vertelt hij met een trillende stem. ‘Ze hebben klanten naar binnen getrokken en de winkel dichtgedaan. De kogels vlogen hen om de oren en ze lagen verscholen achter de balie terwijl Tristan zich een paar meter verder door het hoofd schoot.’
‘Idioot is gaan schieten’
Bert-Jan kreeg een paar sms’jes op zijn vakantieadres waardoor hij snel in de gaten had dat er wat aan de hand was in Alphen. ‘Ik ben Johan gaan bellen en kreeg zijn zoon aan de lijn. ‘Het is mis, zo mis’, vertelde hij. ‘Mijn vader is zwaargewond, een idioot is hier gaan schieten en Margriet is dood. Het is verschrikkelijk.’
Johan en Margriet zijn twee medeondernemers in het winkelcentrum. Johan Nievaart heeft een bloemenwinkel vlak naast de Albert Heijn en Margriet ter Haar een modewinkel. Beiden proberen zoveel mogelijk bezoekers van het winkelcentrum te redden, maar worden zelf getroffen door de kogels. Margriet moet dit met de dood bekopen, Johan overleeft het wel. ‘Ik ben in mijn heup en schouder geraakt’, vertelt hij, terwijl hij zichtbaar moeite heeft om zijn emoties te onderdrukken. ‘Gelukkig heb ik mijn zoon die dag kunnen beschermen die nu zelf een zoon heeft.’
‘Ik kan niets meer’
In een klap is alles waar de ondernemers voor gewerkt hebben weg. ‘Eerst kun je nog wel door op de automatische piloot, maar de man met de hamer komt altijd. En daar kom je niet alleen uit, en gelukkig heb ik die hulp gekregen. Ik ben nog een paar jaar doorgegaan, maar had dit beter niet kunnen doen’, probeert Johan alle problemen van de afgelopen acht jaar uit te leggen. ‘Ik heb zoveel ellende in mijn lichaam. Ik kan niets meer.’
Ondanks dat Bert-Jan zelf niet aanwezig was tijdens de schietpartij, heeft hij ook een enorme schade geleden. ‘Er zijn mensen die dit allemaal hebben meegemaakt, die gewond geraakt zijn of het niet hebben overleefd’, vertelt Bert-Jan. ‘Er zijn zes mensen dood, die komen nooit meer terug. Margriet ook niet. Dat vind ik zo erg. Mijn leed is anders, mijn zaak stortte na de schietpartij volledig in, had nog maar de helft van de omzet. De overheid moet zijn burgers beschermen, maar ze hebben ons hier laten zitten. Ze hebben Johan laten zitten, tot op de dag van vandaag heeft hij de ellende. De afgelopen periode is voor sommige mensen een doorlopende hel geweest.’
Geweldige uitspraak
Beide ondernemers zijn daarom ontzettend blij met de uitspraak van de Hoge Raad van vrijdag. Hieruit blijkt duidelijk dat de politie Midden-Nederland Van der Vlis nooit een wapenvergunning had mogen geven. De Hoge Raad stelde in haar uitspraak de politie volledig aansprakelijk voor de schade van het schietincident. Voor alle schade. En dus niet alleen voor de letsel- en overlijdensschade zoals het gerechtshof in een eerdere uitspraak had beslist. ‘Een geweldige uitspraak’, vertelt Johan na afloop. ‘Eindelijk gerechtigheid. Eindelijk. We wisten dat we gingen winnen, maar zo netjes, pff, dat moet ik echt even laten zakken.’
De hoogte van de schadevergoeding die Johan, Bert-Jan en de andere slachtoffers en nabestaanden krijgen is nog niet bekend. Daar moeten aparte procedures voor worden gevoerd. De twee mannen hopen vooral op een snelle regeling. ‘Ik hoop dat we ons leven weer op kunnen pakken’, vertelt Johan.
‘Nooit meer achter je laten’
Ook Bert-Jan dringt aan op een snelle oplossing. ‘Als ze nog een greintje eer hebben dan gaan ze nu met ons om de tafel zitten en gaan ze het zo snel mogelijk netjes regelen. En hopelijk kunnen we dan weer gaan leven. Leuke dingen doen. Verder gaan.’
Want door de meer dan acht jaar durende strijd is het verdergaan heel moeilijk gebleken. Johan kan bijvoorbeeld nog steeds geen bezoek brengen aan het winkelcentrum waar hij lang zijn eigen winkel heeft gehad. ‘Ik heb nog wel eens geprobeerd om naar de Ridderhof te gaan, maar het lukt niet, het is geen fijne plek. Het blijven herinneringen. Je probeert er heen te gaan om er overheen te komen, maar je kunt het nooit meer achter je laten. De plekken waar de doden en gewonden hebben gelegen. Je blijft het gewoon zien en voor mijn gevoel liggen ze er nog steeds.’
(Bron: Omroep West)