Met een paar dagen aansterken in het ziekenhuis zou oma (82) er weer bovenop komen. Dat was althans de verwachting van een arts toen de vrouw uit Bergen op Zoom op woensdag 15 april met symptomen van corona werd opgenomen in het Bravis ziekenhuis. Vier dagen later overleed ze. Niet door corona, maar door een val uit het ziekenhuisbed.
Voor dochter Khadija en kleindochter Hakima El Allaoui is het niet te bevatten en niet te verteren. Verdriet en verontwaardiging vechten nog steeds om voorrang. “We dachten dat zij veilig was in het ziekenhuis. Die bewuste woensdagochtend is zij per ambulance naar Bravis gebracht. Ze was thuis flauw gevallen, vertoonde griepachtige verschijnselen en was wat in de war. Maar mijn moeder was een sterke vrouw die nog zelfstandig woonde. Koken, tuinieren; ze deed alles zelf”, zegt Khadija. Een test wees uit dat de Bergse corona had, maar het virus liet zich van de milde kant zien. Een paar dagen rust en verzorging zouden afdoende zijn voor herstel, kreeg Khadija te horen van een arts.
Bloeduitstorting tussen de hersenvliezen
Maar ‘s avonds laat ging het helemaal mis. De bejaarde patiënte viel uit het hoge bed en is daarbij vermoedelijk met het voorhoofd op het nachtkastje geklapt. CT-scans wezen op een zogeheten subduraal hematoom, een bloeduitstorting tussen de hersenvliezen. Donderdagochtend vroeg werd Khadija pas op de hoogte gebracht. Het medisch oordeel was toen, zonder inbreng van de familie, al geveld: geen operatieve ingreep. Patiënte ging naar een afscheidskamer, want de artsen konden niets meer voor haar doen.
Voor de familie was dat een ondraaglijke boodschap. “Bravis had haar al afgeschreven. Dat voelde als een gigantische dreun. We wisten die donderdagochtend niet eens goed wat er nou precies was gebeurd en hoe het met die scans in zijn werk was gegaan. Er viel ook nergens meer over te praten. Waarom was zij die nacht niet geopereerd? Zou ze niet naar de intensive care kunnen? Een infuus, sondevoeding? Oma heeft geen enkele kans op herstel gekregen; zo voelt dat. Er kon niets, er mocht niets. Totaal geen inlevingsvermogen. Pas op vrijdagavond is na spoedoverleg met mij in een conference call met de intensive care, longarts en neuroloog onder veel druk besloten sondevoeding toe te dienen.”
De 82-jarige zou snel overlijden, kreeg de familie te horen. Maar pas zondagavond 19 april trad de dood in. ,,Heeft zij die vier dagen nog pijn geleden? Ze leek niet comfortabel. Ze was niet goed aanspreekbaar, maar heeft ze toch nog wat meegekregen? Alle berichten vragen.”
Los van het verdriet zijn de nabestaanden boos over de hele gang van zaken. De familie gaat het Bravis ziekenhuis aansprakelijk stellen voor de val uit het bed en het daaropvolgende overlijden. De val is ook formeel te boek gesteld als doodsoorzaak, blijkt uit het officiële formulier. “We vermoeden dat het bed hoog en niet afgesloten was. Een ouder persoon met corona kan verward zijn. Zij had een laag bed moeten krijgen. Het ziekenhuisprotocol is niet nageleefd. Mijn moeder werd opgenomen in Bravis vanwege corona-verschijnselen, maar is overleden door een fout van het ziekenhuis”, is de overtuiging van Khadija.
Melding bij Inspectie
Het Bravis ziekenhuis wil niet reageren. “Uit privacy-oogpunt doen wij geen mededelingen over een individuele patiënt”, meldt woordvoerster Herma Moerkerken per mail. In algemene zin laat zij weten dat alle incidenten worden gemeld in het ziekenhuis. Bij een melding over een incident in de patiëntenzorg met ’ernstige schade of overlijden tot gevolg’, wordt er melding gedaan bij de Inspectie voor Gezondheidszorg en Jeugd en stelt het ziekenhuis onderzoek in.
Dat laatste gebeurt inderdaad, heeft de familie op 30 april per brief te horen gekregen van Bravis. Daarin staat dat het ziekenhuis een interne onderzoekscommissie formeert. Die bekijkt eerst hoe het onderzoek wordt opgezet. Daarbij wordt bepaald met welke artsen en verpleegkundigen de commissie wil spreken. Ook de familie wordt uitgenodigd om haar verhaal te doen. De onderzoeksresultaten worden gerapporteerd en op tafel gelegd bij de raad van bestuur van het Bravis ziekenhuis. Daarna gaat het rapport naar de inspectie. Het hele onderzoek kost ongeveer acht tot tien weken. Maar dat kan ook langer zijn. Doorgaans heeft de inspectie ongeveer vier weken nodig om te reageren. Aan het einde van het onderzoekstraject volgt opnieuw een gesprek met de familie. Daar komen mogelijke ‘verbetermaatregelen’ aan de orde.
‘Er moet recht worden gedaan’
Khadija en Hakima krijgen daarmee hun moeder en oma niet terug, maar er moet recht worden gedaan, vindt de familie. Het interne onderzoek door Bravis staat overigens volledig los van het traject over aansprakelijkheid van het ziekenhuis. Juristen van de rechtsbijstandverzekering van de familie en de verzekeraar van het ziekenhuis gaan hierover in de slag, is de procedure. Dat kan maanden, mogelijk zelfs jaren duren.
De moeder van Khadija vond haar laatste rustplaats op de Islamitische Begraafplaats in Bergen op Zoom. Veel liever had de familie haar teruggebracht naar Marokko. Dat kon niet vanwege corona. “Dat komt er ook nog eens bij. Het doet ons oneindig veel pijn.”
(Bron: De Gelderlander)